κτεατίζω
Κτέατοςκτεατίζω [ᾰ]
acquérir, conquérir, acc. Il. 16, 57 ; Od. 2, 102, etc. ||
Moy. m. sign. Hh. Merc. 522 ; Thcr. Idyl. 17, 105 ; A. Rh.
2, 788 ||
E Act. seul. ao. κτεάτισσα, Il. 16, 57 ; Od. 2, 102, etc. ; Thcr. Idyl. 17, 119.
Moy. prés. Thcr.
Idyl. l. c. ;
fut. 3 sg. κτεατίσσεται, Man.
6, 677 ; ao. 3
sg. κτεατίσσατο, A. Rh. 2, 788 ;
pf. moy. 3 sg. ἐκτεάτισται, Hh.
l. c.