Κυαξάρης

κύαρ

κύϐδα
κύαρ, κύατος (τὸ) [ᾰ] trou d’une aiguille, Hpc. 406, 42.
Étym. indo-europ. *kuH-r/n-, enflure, trou, cf. κυέω, κύω.