κύκλιος

κύκλιος, α ou ος, ον [‽] rond, circulaire, Archestr. (Ath. 320b) ; κύκλιος χορός, Xén. Œc. 8, 20 ; κύκλιοι χοροί, Ar. Nub. 333, etc. ; danse en rond, rondes ; d’où adv. : κύκλιον ὀρχήσασθαι, Call. Del. 313, ou εἱλίσσεσθαι κύκλια, Eur. I.A. 1056, danser en rond ; κύκλιοι αὐληταί, Luc. Salt. 2, joueurs de flûte ambulants ; fig. κύκλιοι ποιηταί, Anth. 11, 130, poètes cycliques ; v. κυκλικός ||