κύκλιος
κυκλίσκιονκύκλιος, α
ou ος, ον
[‽] rond, circulaire, Archestr. (Ath. 320b) ; κύκλιος χορός, Xén.
Œc. 8, 20 ;
κύκλιοι χοροί, Ar. Nub. 333, etc. ; danse en rond,
rondes ; d’où adv. : κύκλιον
ὀρχήσασθαι, Call. Del. 313, ou εἱλίσσεσθαι κύκλια,
Eur. I.A.
1056, danser en rond ; κύκλιοι αὐληταί, Luc.
Salt. 2,
joueurs de flûte ambulants ; fig.
κύκλιοι ποιηταί, Anth. 11, 130, poètes
cycliques ; v. κυκλικός ||
E Fém. -ος, Eur. Hel. 1312.
Étym.
κύκλος.