κυκλοσοϐέω-ῶ

κυκλοτερής

κυκλοτερῶς
κυκλο·τερής, ής, ές :
1 arrondi au tour, Hdt. 4, 36 ||
2 p. suite, qui s’arrondit : κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινεν, Il. 4, 124, il tendit son grand arc qui s’arrondit ; d’où rond, circulaire, en gén. Od. 17, 209 ; Plat. Conv. 189e ; Hdt. 1, 194.
Étym. κ. τείρω.