κυκλοτερής
κυκλοτερῶςκυκλο·τερής, ής,
ές :
1 arrondi au tour,
Hdt. 4, 36
||
2 p.
suite, qui s’arrondit : κυκλοτερὲς
μέγα τόξον ἔτεινεν, Il.
4, 124, il tendit son grand arc qui
s’arrondit ; d’où rond, circulaire,
en gén. Od.
17, 209 ; Plat.
Conv. 189e ; Hdt. 1, 194.
Étym.
κ. τείρω.