κυμϐαλῖτις

κύμϐαλον

κύμϐαχος
κύμϐαλον, ου (τὸ) [ᾰ] cymbale, d’ord. au plur. Pd. fr. 48 ; DS. 2, 38, etc. ; au sg. Xén. Eq. 1, 3.