κυνοζεματῖτις

κυνόζολον

κυνοθαρσής
κυν·όζολον, ου (τὸ) [ῠ] litt. « qui sent le chien », n. d’une plante, Plin. H.N. 22, 21.
Étym. κύων, ὄζω.