κυνηγετέω-ῶ

κυνηγέτης

κυνηγετικός
κυν·ηγέτης, ου (ὁ) [ῠ] qui mène des chiens (à la chasse), chasseur, Od. 9, 120 ; Eur. Rhes. 325, etc. ; Xén. Cyn. 6, 11, etc. ; fig. Pd. N. 6, 26 ||
E Dor. κυναγέτας [ᾱᾱ] Pd. l. c. ; Eur. Bacch. 869, 1187.
Étym. κύων, ἄγω.