κυνηγίς

κυνηγός

κυνηδόν
κυν·ηγός, οῦ (ὁ, ἡ) [] chasseur, chasseresse, Arstt. H.A. 6, 32, 3 ; dans les poètes att. touj. dor. κυναγός [] Eschl. Ag. 694 ; Soph. El. 563 ; Ar. Lys. 1272.
Étym. κύων, ἄγω.