κηλίδωμα

κηλίς

κῆλον
κηλίς, ῖδος () [] tache, souillure :
I au propre, Soph. El. 446 ; Arstt. G.A. 5, 1, 37 ; Th. Char. 20 ||
II fig.
1 peste, fléau, Eschl. Eum. 787 ||
2 honte, déshonneur, Soph. O.R. 833, etc. ; Eur. I.T. 1200 ; particul. peine infamante, Xén. Hell. 3, 1, 9 ; Ant. 123, 21.
Étym. κήλη.