κηλέω-ῶ

κήλη

κηληδών
κήλη, att. κάλη, ης (ἡ)
1 tumeur, particul. hernie, Hpc. Aër. 284 ; Gal. 7, 321 ; Anth. 6, 166, etc. ||
2 bosse sur le dos d’un buffle, Arstt. H.A. 8, 28, 5 (att. κάλη, corr. p. καίτη).
Étym. cf. les composés ἐντεροκήλη, βουϐωνοκήλη, etc.