κηπουρικός

κηπουρός

κηπωρός
κηπ·ουρός, οῦ (ὁ)
1 gardien d’un jardin, Plat. Min. 316e (var. κηπωρός) ; Euph. (Phot. Bibl. p. 532, 22) ||
2 jardinier, Philstr. p. 16, 18.
Étym. κῆπος, οὖρος.