κηρίτης λίθος

κηριτρεφής

κηριώδης
κηρι·τρεφής, ής, ές [ῐ]
1 pass. né (propr. nourri) pour le malheur, infortuné, Hés. O. 416 ||
2 act. qui cause la mort, Syn. 329.
Étym. κήρ, τρέφω.