κηροδέτης

κηρόδετος

κηροδομέω-ῶ
κηρό·δετος, ος, ον, lié, collé avec de la cire, A. Pl. 4, 305 ; Euph. (Ath. 184a) ; κ. πνεῦμα, Thcr. Epigr. 5, 4, c. σύριγξ, flûte champêtre ||
E Dor. καρόδετος [ᾱ] Thcr. Idyl. l. c.
Étym. κηρός, δετός.