Κωκυτίς

κωκυτός

Κώκυτος
κωκυτός, οῦ () [] lamentations, Il. 22, 409, 447 ; Eschl. Ch. 148 ; Soph. Tr. 867 ; postér. en prose, Luc. Luct. 3 ; A. Tat. 1, 13, etc.
Étym. κωκύω.