κωλακρέτης

κωλέα

κωλεός
κωλέα, ας () Anaxipp. fr. 1, 38 ; Spt. Sam. 1, 9, 24 ; d’ord. par contr. κωλῆ, ῆς ()
1 cuisse d’un animal, Ar. Nub. 989 ; Xén. Cyn. 5, 30, etc. ||
2 membre viril, Ar. Nub. 1018 ||
E κωλῆ, CIA. 2, 610, 5, 6 (4e siècle av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 97, 20.
Étym. κῶλον.