κωλυσιεργέω-ῶ

κώλυσις

κωλυτέον
κώλυσις, εως () [] action d’empêcher, de retenir, Plat. Soph. 220b ; Arstt. Top. 8, 10, 6, etc. ; avec μή et l’inf. App. Civ. 1, 1.
Étym. κωλύω.