Κωμητάς

κωμήτης

κωμητικός
κωμήτης, ου ()
1 villageois, Xén. An. 4, 5, 24 ; Plat. Leg. 763a, 956c ; p. ext. habitant, en gén. : κ. Φεραίας χθονός, Eur. Alc. 476, habitant de la terre de Phères ||
2 voisin de quartier, Ar. Nub. 965.
Étym. κωμάω.