λάληθρος

λάλημα

λαλητέος
λάλημα, ατος (τὸ) [λᾰ]
1 bavardage, babil, Eur. Andr. 937 ; Eub. (Ath. 229a) ; Mosch. 3, 8, etc. ||
2 p. ext. bavard, causeur, Soph. Ant. 320 ||
3 sujet de conversation, Spt. 3 Reg. 9, 7, etc.
Étym. λαλέω.