λαλητικός

λαλητός

λαλητρίς
λαλητός, ή, όν [ᾰ]
1 doué de la parole, Spt. Job 38, 14 ||
2 dont on parle, renommé, Spt. Sir. 18, 33.
Étym. vb. de λαλέω.