λαοτίνακτος

λαοτόμος

λαοτόρος
λαο·τόμος, ου (ὁ) [ᾱ] tailleur de pierres, Man. 4, 325 ; 6, 416 ; P. Sil. Ecphr. amb. 116, 139.
Étym. λ. τέμνω.