λεκτικός
λεκτικῶςλεκτικός, ή, όν, apte
à la parole, d’où :
1 capable de parler,
Xén. Mem.
4, 3, 1, etc. ; ἡ
λεκτική (s. e. τέχνη) Plat. Rsp. 304d, l’art de dire ||
2 qui concerne l’usage
ou l’art de dire, DH. Vet. script. cens.
2, 11 ||
3 qui convient au
dialogue, aux entretiens familiers, Arstt.
Rhet. 3, 8 ;
Poet. 4 fin ;
οἱ λ. τῶν λόγων, Dém. 1401, 20, les discours
en style familier (p. opp. à ποιητικῶς συγκείμενοι) ||
Sup. -ώτατος, Xén. Cyr. 5, 5, 46.
Étym.
λεκτός.