λικμάω-ῶ
λίκμησιςλικμάω-ῶ (f.
ήσω, ao.
ἐλίκμησα, pf.
inus. ; pass. ao. ἐλικμήθην, pf. λελίκμημαι) vanner, Il.
5, 500 ; Xén.
Œc. 18, 6 ;
au pass. Plut.
M. 701e ; fig. Spt. Job 27, 21 ; NT. Matth. 21, 44, etc.
Étym. R.
indo-europ. *neik-, agiter des
céréales pour les vanner ; cf.
λίκνον, p. dissimil.
pour *νίκνον.