λοέω
Λοθρόνοςλοέω, épq.
c. λούω,
seul. aux temps suiv. : impf. 1 sg. λοέον,
Od. 4, 252 ;
fut. λοέσσω,
Nonn. D.
23, 294 ; ao.
inf. λοέσσαι, Call. Jov. 17 ; part. λοέσσας, Il. 23, 282 ; inf.
λοέσσαι, Od.
19, 320. Moy.
fut. λοέσσομαι, Od. 6, 221 ; ao. 2 sg. ἐλοέσσω,
Call. Cer.
17 (λοέσσω
Mein.), 3 sg.
λοέσσατο, Od.
6, 227 ; part.
λοεσσάμενος, Il.
10, 577 ; Od.
8, 427 ; Hés.
O. 522.
Étym.
cf. λουέω,
λούω.