λυχνίτης

λυχνῖτις

λυχνόϐιος
λυχνῖτις, ίτιδος [ῑτῐδ] adj. f.: φλομίς, Diosc. 4, 104, plante dont les feuilles séchées servent de mèches.
Étym. λύχνος.