λυκοθαρσής

λυκοκτόνος

Λυκολέων
λυκο·κτόνος, ος, ον []
1 tueur de loups, Anth. 13, 22 ; ép. d’Apollon, Soph. El. 6 ; Plut. M. 566a ||
2 τὸ λυκοκτόνον, Gal. 13, 158, sorte d’aconit pour empoisonner les loups.
Étym. λύκος, κτείνω.