λῦμαρ

λυμεών

λυμεωνεύομαι
λυμεών, ῶνος (ὁ) [ῡ] fléau, en parl. de pers. Soph. Aj. 573 ; Eur. Hipp. 1068 ; Isocr. 56e, 187b ; rar. en parl. de choses, Xén. Hier. 6, 6.
Étym. λύμη.