μαχετέον

μάχη

μαχήμων
μάχη, ης () []
I combat, bataille :
1 en gén. μάχην μάχεσθαι, Il. 15, 414, 673, etc. ; Att. livrer un combat ; διὰ μάχης τινὶ ἀπικέσθαι, Hdt. 1, 169 ; μολεῖν, Eur. I.A. 1392 ; ἐλθεῖν, Eur. I.A. 1415 ; ἐπεξιέναι τινὶ εἰς μάχην, Thc. 2, 13 ; εἰς μάχην ἐλθεῖν πρός τινα, Eur. Bacch. 636, ou μολεῖν, Eur. Ph. 694 ; μάχην συνάπτειν τινί, Eschl. Pers. 336 ; συμϐάλλειν τινὶ μάχην, Eur. Bacch. 837 ; μάχην ποιεῖσθαι, Soph. El. 302 ; Xén. Cyr. 3, 3, 29 ; τίθεσθαι, Il. 24, 402 ; DH. 3, 22 ; ἀρτύνειν, Il. 11, 216, engager un combat avec qqn, livrer un combat ; μάχῃ κρατεῖν, Eur. H.f. 612, être le plus fort dans un combat ; μάχην νικᾶν, Xén. Cyr. 7, 5, 53, gagner une bataille ; μάχην νικᾶν τινα, Eschn. 79, 36, gagner une bataille sur qqn ||
2 combat singulier, duel, Il. 7, 263 ||
3 combat dans des jeux, lutte dans un concours, Pd. O. 8, 58 ||
4 querelle, dispute, Il. 1, 177 ; μάχας ἐν λόγοις ποιεῖσθαι, Plat. Tim. 88a, se battre en parole ||
5 contradiction dans les termes, p. opp. à ἀκολουθία, Epict. Ench. 51, 1 ; Sext. 275 Bkk. ||
6 fig. lutte, effort, Xén. Cyr. 7, 5, 38 ||
II champ de bataille, Xén. An. 2, 2, 6 ; 5, 5, 4 ||
E Dor. μάχα, Pd. l. c.
Étym. μάχομαι.