μακαριότης

μακαρισμός

μακαριστέον
μακαρισμός, οῦ (ὁ) [ᾰᾰ] action de vanter ou d’envier le bonheur d’autrui, Plat. Rsp. 591d ; Arstt. Rhet. 9, 4 ; Plut. M. 471c.
Étym. μακαρίζω.