Μακρόϐιοι

μακρόϐιος

μακροϐιότης
μακρό·ϐιος, ος, ον, qui vit longtemps, Hpc. Aër. 282 ; Arstt. Rhet. 1, 5 ; Th. H.P. 4, 13, 1, etc. ||
Cp. -ώτερος, Arstt. H.A. 4, 11 ; sup. -ώτατος, Hdt. 3, 114 ; Luc. Musc. enc. 12.
Étym. μακρός, βίος.