μανδραγόρας
μανδραγορίζωμανδραγόρας, ου
ou α
(ὁ) mandragore,
plante stupéfiante ou soporifique,
Hpc. 420, 19,
etc. ; Xén.
Conv. 2, 24 ;
Plat. Rsp.
488c,
etc. ; prov.
μανδραγόραν πεπωκέναι, Dém. 133, 1, avoir bu de la
mandragore, c. à d. être engourdi ;
ὑπὸ μανδραγόρα καθεύδειν, Luc. Tim. 2 ; ἐκ μανδραγόρου
καθεύδειν, Luc. Dem. enc. 36, etc. dormir par l’effet de la mandragore ||
E Ion. μανδραγόρης,
Orph. Arg.
917.