μεγαλοψυχία

μεγαλόψυχος

μεγαλοψύχως
μεγαλό·ψυχος, ος, ον [ᾰῠ]
I qui a l’âme grande, noble, d’où :
1 propr. magnanime, Isocr. 189b ; Arstt. Nic. 4, 3 ; τὸ μεγαλόψυχον, Pol. 1, 20, 11 ; 32, 14, 9, magnanimité ||
2 libéral, magnifique, joint à εὐεργετικός, Pol. 22, 21, 3 ||
II en mauv. part : qui a l’esprit exalté, Plat. 2 Alc. 140c.
Étym. μ. ψυχή.