μείγνυμι

μειδάω-ῶ

μείδημα
μειδάω-ῶ (seul. ao. 1 poét. μείδησα) sourire, Il. 1, 595, etc. ; Od. 4, 609, etc. ; Hh. Cer. 204 ; Hés. Sc. 115 ; σαρδάνιον, Od. 20, 301, avoir un sourire sardonique, moqueur ; κάρχαρον, Babr. 94, 6, sourire méchamment ou grincer des dents.
Étym. cf. μειδιάω.