μειδιάω
Μείδιοςμειδιάω [ᾰ]
(f. άσω
[ᾱ], ao. ἐμειδίασα, pf. inus.) rire doucement, sourire, Il. (v. ci-dessous) ; Ar.
Th. 513 ;
Plat. Parm.
130a,
Phæd. 86d ; fig. être souriant, riant, Q.
Sm. 9, 117 ||
E Prés. ind. 3 sg. poét. μειδιάει, Hh. 9, 3 ; épq. μειδιάᾳ, Opp. H. 3, 228 ; part. poét. μειδιάων, Hh. 6, 14 ; épq. μειδιόων, Il. 7, 212 ; 23, 786 ;
fém. -όωσα,
Il. 21, 491 ;
neutre -ιόον,
Anacr. 124.
Impf. itér. 3 sg. μειδιάασκε, Q. Sm.
l. c. Ao.
part. μειδιάσας, trisyll.
Batr. 56 ;
fém. éol.
μειδιάσαισα, Sapph. 1, 14 Bgk.
Étym. R.
indo-europ. *smei-, sourire ; cf.
sscr. smáyati ;
v. μειδάω,
μείδημα.