μέλαις

μελαμϐαθής

μελαμϐόρειος
μελαμ·ϐαθής, ής, ές [ϐᾰ] noir et profond, Eur. Ph. 1010 ; en parl. du Tartare, Eschl. Pr. 219 ; des bords de l’Achéron, Soph. fr. 469.
Étym. μέλας, βάθος.