μελαμφαρής

μελάμφυλλος

μελάμφωνος
μελάμ·φυλλος, ος, ον, au feuillage sombre, Pd. P. 1, 53 ; Soph. O.C. 482 ; Ar. Th. 997 ; τὸ μελάμφυλλον, Diosc. Noth. 3, 19, sorte d’acanthe.
Étym. μ. φύλλον.