μελανάθηρ

μελάναιγις

μελαναυγέτις
μελάν·αιγις, ιδος (ὁ, ἡ) [ᾰῐδ]
1 à la noire égide, ép. d’Erinys, Eschl. Sept. 699 ; de Bacchus, Paus. 2, 35, 1 ||
2 fig. qui soulève de noirs tourbillons, en parl. du vin, Plut. M. 692e.
Étym. μ. αἰγίς.