μελανειμονέω-ῶ

μελανείμων

μελανεῦντα
μελαν·είμων, ων, ον, gén. ονος [ᾰ]
1 vêtu de noir, Eschl. Eum. 376 ; Pol. 2, 16, 13, etc. ||
2 où l’on revêt des habits de deuil, DH. 2, 19.
Étym. μ. εἷμα.