μεταίτης

μεταίτιος

μεταίχμιος
μετ·αίτιος, ος, ον, qui contribue à, complice de : τινος, Eschl. Ch. 100, etc. ; Hdt. 8, 101 ; Soph. Tr. 260, etc. de qqe ch. ; τινός τινι, Eschl. Ag. 811, qui contribue à qqe ch. en faveur de qqn ; τινι θανεῖν, Soph. Tr. 1234, sur qui retombe la responsabilité de la mort (de qqn) ||
E Fém. -ία, Eschl. Ch. 100 ; Soph. Tr. 447.