μεταμέλω
μεταμίγνυμιμετα·μέλω, seul.
impers. μεταμέλει (f. μεταμελήσει,
ao. μετεμέλησε,
etc.)
1 être un sujet de regret,
de repentir (avec un n. de chose pour
sujet) μεταμέλει μοί τι,
Hdt. 6, 63, je
me repens de qqe ch. ||
2 se repentir
(sans suj. exprimé) : μεταμέλει μοι, je me repens ; μεταμέλειν τινός, Xén.
Cyr. 5, 1, 22,
etc. se repentir de qqe ch. ;
μεταμέλει μοί τινος, Isocr. 87a ; Luc. Scyth. 3, je me repens de
qqe ch. ; ou avec un part. :
οὔτε νῦν μοι μεταμέλει οὕτως
ἀπολογησαμένῳ, Plat. Ap. 38e, et en ce moment je ne me repens pas de m’être
ainsi justifié ; au part. abs. : μεταμέλον αὐτῷ,
Isocr. 382c ; Plat. Phæd. 114a, comme il se repent
ou se repentait ||
Moy. μεταμέλομαι (f.
μεταμελήσομαι, ao. μετεμελήθην,
etc.)
1 changer d’avis,
d’où se repentir, Xén. Cyr. 4, 6, 5 ; τινι,
DS. 15, 9 ;
ou ἐπί τινι,
DS. 19, 75 ;
Phalar. Ep.
114 ; περί
τινος, Phalar. Ep. 76, de qqe ch. ;
avec un part. μετεμέλοντο οὐκ ἀναστάντες, Thc. 7, 50, ils se
repentaient de ne s’être pas éloignés plus tôt ;
2 impers. μεταμέλεσθαι πολλάκις
αὐτοῖς, Plat. Demod. 382d, il leur arriva souvent de se repentir ;
subst. τὸ μεταμελησόμενον, Xén.
Mem. 2, 6, 23,
ce qui causera du regret, sujet de repentir pour l’avenir.