μετοπωρινός

μετοπωρινός, ή, όν [ῐ] de la fin de l’automne, Thc. 7, 87 ; Xén. Œc. 17, 2 ; Arstt. H.A. 5, 22 ; neutre adv. μετοπωρινόν, Hés. O. 413, vers la fin de l’automne.