μιμηλός, ή, όν
[
ῑ]
1 act. qui imite, habile à imiter, Luc. J. tr. 33, etc. ; Anth. 9, 280, etc. ||
2 pass. imité, contrefait, Plut. Ages. 2, etc. ; subst. ἡ μιμηλά
(s. e. εἰκών)
dor. Plut.
M. 215a, image ||
Sup. -ότατος, Luc. Im. 17.
Étym.
μιμέομαι.