μονομάχιον

μονομάχος

μονομέρεια
μονο·μάχος, ος, ον []
1 qui combat seul à seul, en combat singulier, Eschl. Sept. 798 ; Eur. Ph. 1300, 1325, 1362 ||
2 ὁ μ. gladiateur, à Rome, Luc. Demon. 57 ; Hdn 1, 15, 16.
Étym. μ. μάχομαι.