μονοφαγίστατος

μονοφάγος

μονοφαλαγγία
μονο·φάγος, ος, ον [ᾰ] qui mange seul, d’où gourmand, égoïste, avare, Amips. (Ath. 8e) ; Plut. M. 301d ||
Sup. irrég. μονοφαγίστατος, Ar. Vesp. 923.
Étym. μ. φαγεῖν.