μόνωσις

μονώτης

μονωτικός
μονώτης, ου (ὁ) qui vit seul, solitaire, Arstt. Nic. 1, 8, 16, etc. ; D. Phal. 144 ; M. Tyr. 21, 7, p. 255.
Étym. μονόω.