μυχθώδης

μύχιος

μυχμός
μύχιος, α, ον [] qui est au fond, profond, intérieur, Eschl. Pers. 878 ; Arstt. Mund. 4 ; A. Rh. 2, 742 ; Anth. App. 355, 3 ; Luc. D. mort. 6, 4 ; οἱ μ. θεοί, DH. 1, 67, les dieux pénates, à Rome.
Étym. μυχός.