μυκάομαι-ῶμαι
μυκατάςμυκάομαι-ῶμαι (f.
ήσομαι, ao. 1
ἐμυκησάμην, ao. 2
épq. ἔμυκον [ῠ], pf.
μέμυκα [ῡ]) mugir, Il.
18, 580 ; Od.
10, 413 ; Eur.
Bacch. 738 ;
Plat. Rsp.
396b ;
p. anal. en parl. de
pers. Eur. H.f. 870 ; Ar. Ran. 562, Vesp. 1488 ; Thcr. Idyl. 22, 75 ;
26, 20 ; ou de
choses (du tonnerre, Ar. Nub. 292 ; de la mer,
Philstr. V. Ap.
4, 24 ; d’un
fleuve, Opp. C. 4, 166 ; d’un tremblement de terre, Plat. Rsp. 615e ; Arstt. Meteor. 2, 8) ||
E Fut. dor. μυκάσομαι
[ᾱ], ao. 2
épq. μύκον [ῠ] Il. 5, 749 ; 8, 393 ;
12, 460 ; 20,
260. — Act. réc. fut. μυκήσω, Sib. 8, 349 ; ao. ἐμύκησα, Anth. 6, 220.
Étym. R.
indo-europ. *muH-, mugir ; cf.
lat. mūgiō.