μυσαρωπός

μυσάττομαι

μυσαχθής
μυσάττομαι [] (f. μυσαχθήσομαι, ao. ἐμυσάχθην, pf. inus.) éprouver de l’horreur ou de l’aversion : ἐπί τινι, Luc. Prom. 4, pour qqe ch. ; τι, Hpc. 477, 25 ; Eur. Med. 1149 ; Xén. Cyr. 1, 3, 5, avoir qqe ch. en horreur.
Étym. μύσος.