μηδαμινός

μηδαμόθεν

μηδαμόθι
μηδαμόθεν [ᾰ] adv. d’aucun endroit, d’aucune sorte, Xén. Cyr. 8, 7, 14 ; Plat. Phæd. 70e ; Dém. 562, 24.
Étym. μηδαμός, -θεν.