μηνιθμός

μήνιμα

μήνιον
μήνιμα, ατος (τὸ) []
1 cause de colère ou de ressentiment, offense grave, Il. 22, 358 ; Od. 11, 73 ||
2 ressentiment, courroux, Eur. Ph. 934 ; Plat. Phædr. 244d ; Plut. M. 149d ; Ant. 127, 1 ; 128, 4.
Étym. μηνίω.