Μηνᾶς

μήνη

μηνιαῖος
μήνη, ης (ἡ)
1 la lune, Il. 19, 374 ; Eschl. Pr. 797 ; d’où la Lune, divinité, Hh. 32, etc. ||
2 c. μηνίσκος 2, Ar. Av. 1115 ||
E Dor. μήνα, Pd. O. 3, 21.
Étym. μήν 2.